Ang hirap bigyan ng paglalarawan ang sarili sa pamamagitan ng mga larawan na hindi naman talaga ako. Magulo at nakakahilo kung iisipin.
   
        Pero sino nga ba talaga ako?
        Sa unang pagkakataon, nagkaroon kami sa klase ng isang mabilis na eksaminisasyon ng pagkilala ng aming sarili. Maraming mga bagay ang naglalaro upang mabuo ang isang pagkakakilanlan (identity). Ang pulitika ng pagkakakilanlan ay maaring mahubog ng mga aspetong natural (genetics) at kultural (society). Sa ating paglaki, nagsisimula tayong kilalanin ang ating mga sarili sa kondisyon na ipinapakita sa atin ng ating paligid. Sa madaling sabi, ang kalahati ng ating sarili ay naging produkto ng mga pwersa na nasa labas ng ating pagkatao. Maaring ito ay maging materyal, ang ating finansyal na pamumuhay, o ideolohikal, ang mga paniniwala at paraan ng pag-iisip o pagtingin.

          Ang identitidad ay tunay na resulta ng mga naglalaban na pwersa sa ating paligid. Wala tayong kalayaan  na pumili ng ating pangalan at kasarian nung tayo ay pinaganak. Sa ating paglaki, hirap tayo na kilalanin ang ating tunay na sarili dahil bilanggo pa rin tayo ng mga institusyon katulad ng pamilya, relihiyon, kultura, edukasyon, at maging ang ating mga kaibigan. Sa kalaunan na lang natin makakamit ang kapangyarihan na baguhin ang parte ng ating buhay na binigyang larawan ng ating paligid.

         Sa lahat ng bagay, karaniwan na ang isang bagay ay may kahati na naiiba sa kanya. Bahagi na talaga ng pag-iisip ng mga kanluranin o makanluranin na gumawa ng dikotomiya at kategorisasyon upang malarawan ang isang bagay sa iba pa.

         Ang sarili (other) ay ang siyang ating sarili, at ang ating kabiyak (other) ay ang pagkakakilanlan na hindi parte ng ating pagkatao. Sino nga ba aking kabiyak? Mukhang mahirap na kilalanin ang aking kabiyak na hiwalay at talagang kaiba sa akin. Pero sisikapin ko na siya'y kilalanin.