Paputok, pastillas, at tinapa: Ang Lokal na Kultura sa mga Bayan ng Bocaue, San Miguel, at Balanga

Biyernes, Marso 30, 2012 by Orestes C. Magdaraog III
         Ang Bataan at Bulacan ay masasabi kong mga pangalawang tahanan ko na bukod sa paninirahan ko dito sa urbanidad na buhay sa lungsod ng Maynila. Kapag walang pasok at mas lalo na kapag tapos na ang termino sa eskwela, derecho agad kaming magpapamilya sa Bulacan at minsan naman ay sa Bataan. Lumaki ang tatay ko sa Balanga sa Bataan at ang aking Nanay sa Sta. Maria naman sa Bulacan. Kahit na lumaki ako sa Maynila, kabisado ko pa rin ang kultura sa mga magkakalapit na bayan na ito.   



          Putukan na. Kapag Bagong Taon ang bayan ng Bocaue sa may Bulacan ang pangunahing pinagbibilihan ng mga paputok kaya binansagan itong “Fireworks Capital of the Philippines.” Nung binisita ko ang bayang ito nung bago magpasko, buhay na buhay na naman ang industriya ng Bocaue. Marami na ang dumadagsa at karamihan a dala-dala ang kanilang mga sasakyan na ang pangunahing pakay ay bumili ng mga paputok at ikarga ito pabalik sa kanilang pinaggalingan. Dikit-dikit lamang ang tindahan ng mga paputok dito pero iisang klase lang naman ang binebenta.


           Masayahin ang mga tao, malinis ang kapaligiran, at talagang mga relihiyoso ang mga tao. Yan ang mga deskripson ko sa lugar ng Bocaue. Pero lingid sa kaalaman ng iba, ang bayan na ito ay laging biktima ng trahedya. Sari-saring mga trahedya ang dinanas ng mga taga-Bocaue. Mukhang sariwa pa sa kanilang mga isipan ang fluvial parade o Pagoda na naging isang malaking trahedya na ikinasawi ng marami. Taon-taon din na laging nasusunog ang tindahan ng mga paputok. Pero ganon pa man, hindi pa rin maalis ang kasiyahan sa mga tao sa Bocaue lalo na kapag sasapit na naman ang fiesta at Bagong Taon dahil buhay na naman ang kanilang industriya ng paputok.


           Hindi malayo sa Bocaue ang bayan ng San Miguel sa Bulacan. Hindi ganoon kaurban ang bayan na ito kung ikukumpara sa Bocaue pero may sariling industriya at kultura ang mga taga-San Miguel. Kapag hihinto kami sa bayan na ito, isang produkto ang hindi naming pwedeng hindi bilhin at gawing pasalubong. Yan ay ang matamis na Pastillas de Leche, na laging ginagawang pasalubong ng mga turista doon. Maraming mga factory o mga pagawaan ng pastillas ang bayan na ito. Saang sulok ay makakakita ka rin ng tindahan ng mga pastillas na nakabalot sa mga matitingkad at sari-saring mga pabalot.


        Makikita mo sa mga tao sa San Miguel na ang pastillas ang sumisimbolo ng kanilang pagkakaisa at kabuhayan. Naging malaking ambag sa kanilang kaunlaran ang produktong ito dahil mabenta ito sa mga turista at mismong mga tao doon. Hindi ganoon kaurban ang bayan ng San Miguel. Parang di pa ata ako nakakakita ng branch ng Jollibee dito. Pero isang pinagkakaabalahan ng mga tao ay ang Pistang Pastillas para sa kanilang patron na si St. Michael de Archangel. Isang beses ay natiyempuhan kong nagdidiriwang sila ng kanilang pista. Maraming sumasayaw sa kalsada. At higit sa lahat ang sentro ng pista ay ang Pastillas na libre pa kung gusto mong tumikim.


            Mula sa Bulacan, tumungo naman tayo sa di rin naman nalalayong bayan ng Balanga sa Bataan. Ibang klase ng tuyo na isda ang pinagmamalaki ng baying ito sa Bataan. Pag pumunta ka rito mangangamoy isda ka paguwi mo dahil sa lansa ng sandamakmak na mga tinapa na iba-iba ang mga laki. Maraming tao ang palengke ng Balanga dahil puno ito ng mga mamimili, at karamihan ay mga hindi naman talaga taga-roon. Dahil isang peninsula at malapit sa dagat, pangingisda ang pangunahing pinagkukunan ng trabaho ng mga tao dito. At ang tinapa ay isang produktong isda na tumatak na sa bayang ito. 



        Karaniwan na sa mga bahay na matatagpuan dito na may sarili silang gawaan ng tinapa. Nakakatuwa kasi kapag papasok ka sa kanilang mga sala ay laging may umuusok. Yun pala ay nagpapausok sila ng mga isda para gawing tinapa. At pagkatapos ay dinadala nila ito sa palengke. Makikita natin na ang tinapa ay bahagi na ng pamumuhay ng mga tao dito.
     Sa kabuuan ng diskusyon, matuturing na ang mga lokal na kultura at produkto sa mga bayang ito ay siyang naging mga buhay para sa mga tao. Ang tinapa, paputok, at pastillas ay nagsilbing pagkakakilanlan sa mga bayang tinalakay at naging isang produktong pinagmamalaki.

Posted in | 0 Comments »

Kultura ng Ehersisyo: Isang Pagkukumpara

by Orestes C. Magdaraog III

      Tuwing umaga pagkagising ko upang pumasok, lagi kong makikita ang nanay at lola ko na nakapang-exercise. Jogging pants at manipis na mga paintaas ang kanilang unipormer kapag umaga. Yun pala ay lagi silang umaattend ng isang aerobics sa aming barangay. Libre lamang ito at proekto ng aming kapitan. Mangilang ulit pa lamang ko silang nadadatnan na nag-aaerobics dahil di naman ako mahilig doon at higit sa lahat ang ehersio na ito a pangmatanda lamang!
     Hindi ako nagkakamali dahil nung minsang tinignan ko sila ay puro nga may edad ang sumasali sa kanilang araw-araw na pagpapalakas ng katawan. Mas nakakararami ang mga babae kaysa sa mga lalaki. Puro mga nana yang nandito dahil may mga anak din silang dinadala at malimit ay nagtatakbuhan lang sa tabi. Hindi maporma ang karamihan sa mga nag-aaerobics sa barangay naming. Tsinelas at pambahay lang ay pwede ka nang lumahok at magpawis sa kanilang paggagalaw.
       Mainit sa lugar naming at ang barangay court ay sobrang nalilimliman kaya kapag tirik ang araw a walang umiihip na hangin sa loob ng court. Di na nakakapagtaka kung bakit latak sa mga pawis ang mga nageehersisyo dito sa loob at sa paglabas ay mga amoy pawis na. Masasabi ko na hindi naman mga ganoon kaayaman ang mga lumalahok kung titignan sa kanilang pananamit.
        Ang mga materales o equipment na ginagamit sa aerobics nila sa barangay ay hindi naman ganoon kaganda at kamahal. Simple CD-player lamang at mga dalawang di gaanong kalaking mga speaker ang ginagamit para sa kanilang aerobics. Ganoon pa man, ang ehersiyo ay matagumpay at nakakapagpagana sa mga tao sa barangay dahil kahit papaano ay mayroon silang paraan ng libangan at pagpapalakas ng katawan.
        Ang aerobics session naman na pinuntahan ko sa isang gym na malapit lamang sa amin ay ibang-iba sa mga naobserbahan ko sa aming barangay. Masasabi ko na puro mga nasa middle class ang mga lumalahok dahil sa kanilang mga kasuotan na mga branded na mga damit at jogging pants. Pati ang mga bags at rubber shoes ay mukhang may mga tatak din. Bukod pa doon ay nagbabayad din sila para sa mga session ng kanilang pagaaerobics
        Maganda sa loob ng gym. Malinis, malamig, maliwanag at malawak kung ikukumpara mo sa lugar ng pagaaerobics sa aming baranga. Maganda rin ang kanilang mga materyales na ginagamit sa pagaaerobics. Mga malalakas na speakers para sa kanilang mga kanta at may mga TV screen pa sa dingding para sa mga demonstrasyon ng mga steps na kanilang ginagawa.May mga fountain din o inuman at may mga malinis at maayos na mga facilidad o banyo.
       Hindi naman nagkakayo ang mga bilang ng mga lalaki at mga babae na nagaaerobics dito. Malawak din ang mga edad ng mga sumasali. May mga matatanda, at marami ding mga nasa estudyante lang ang edad. Mas organisado ang kanilang pagaaerobics. Talagang makikita mo na isa ng pastime o hobby ng mga lumalahok dito ang pagaaerobics.
        Sa katapusan, nakakatuwa na magkumpara ng dalawang nabubuong kultura sa mga nag-aaerobics sa dalawang magkaibang mga lugar o venue. Sa paghahambing na ito, nakita natin na ma mga malinaw na distinksyon sa edad, kasarian, at antas sa buhay ang mga gusting magpalakas ng kanilang mga katawan sa pamamagitan ng pagaaerobics. Kung gusto mong makalibre ay sa mga libreng aerobics session sa mga barangay ang pwedeng puntahan ngunit kailangan mong pagtiisan ang init, sikip, at ingay. Pero kapag mas nakakaangat sa buhay, hindi mahirap na magwaldas ng pera para mag-aerobics sa  mga gym.
Posted in | 1 Comment »

Isang Review sa Artikulo ni Gerardo Guiuan na "Pagandahan (Beauty Contest): An Experience of Grace and Sin Among Filipinos"

Miyerkules, Marso 28, 2012 by Orestes C. Magdaraog III
*Alternative essay para sa Field Trip


     Ang isyu ng pagandahanay nakamarka na sa kultura ng mga Pilipino.Ngunit ang kahulugan ng "ganda" ay napasensitibo at maaring bigyang kabuluhan sa pamamagitan ng iba't ibang pananaw. Ayon Gerardo Guiuan, ang patimpalak ng kagandahan ay maaring maging biyaya at maari ring maging kasalanan. Biyaya dahil ito daw natatangi ang pagtingin ng mga Pilipino sa usapin ng "ganda" kumpara sa kung paano ito tinitignan ng mga kanluranin.


      Bukod sa pisikal na pagtingin sa salitang "ganda," ang mga Pilipino ay tinitignan ito na may mas malalim pang pananaw na hindi sa anyo at itsura ibinabase. Ang ganda ay hindi isang pisikal na kaanyuan. Ito daw ay personalidad at ang mga salitang kaakit-akit, kabighabighani, at maganda ang kalooban ay mga iba pang kahulugan ng ganda. Hindi sila nangangahulugan ng kagandahang pisikal kundi nilalarawan nila ang kagandahang panloob ng isang tao.

      Nasabing ang pagandahan ay isang biyaya dahil ang mga beauty contest na isinasagawa sa mga lokal na barangay ay isang pagkakataon para sa pakikipagkapwa at mas mapalawak pa ang pakikisali ng mga tao. Ang isang nakoronahan baba ay isang sumisimbolo ng isang persona ng kolektibong pagsisikap para suportahan ang isang proyekto. Ang kagandahan na nasusukat sa itsura at anyong pisikal ay siyang pinakamababa sa kraytira kung ito ay ibibilang man.

      Ganoon pa man, ang "pagandahan" ay nabahiran na ng epekto ng kolonyalismo at kapitalismo. Pagkatapos sabihin ni Gerardo Guiuan ang mga magagandang katangian ng mga Pilipino sa kanilang pagsasagawa ng pagandahan, tinalakay naman niya na ang patimpalak na ito ay isa ring karanasan ng kasalanan. Sa isang konsumerismong lipunan na laging bukas sa epekto ng kapitalismo, nagkaroon ng nakakasisirang mentalidad ang mga Pilipino sa pagtingin nila sa mga sumasali sa mga pagandahan. Hindi na totoong ganda na nagmumula sa loob at mas malalim pa sa pisikal na kaanyuan ang kanilang nakikita kapag naonood ng mga ganitong kontest ng mga babae. Ang ganda, dahilsa konsmerismong mentalidad, ay sinusukat na sa labas na anyo.

     Ang "ganda" ay naging isa ng negatibong katangian kaysa ito ay tignan bilang biyaya. Binigyang halibawa ni Guiuan sa kanyang artikulo ang tatlong naglalabang perspektibo sa pagtingin sa salitang ganda. Ang una ay ang etnolinguistikang pananaw, ang ikalawa a ang sosyolohikal na pananaw, at ang huli ay ang edukasyonal na pananaw.

     Sa etnolinguistikang pananaw, nasabi na ang "ganda," sa katutubo nitong kahulugan, ay may katumbas na kahulugan na kaakit-akit na anyo, alindog, anyag, dayag, ganggana, kasta, lagu." Sa lahat ng ito ito, ang pinakakaraniwan ay ang alindog na nangangahulugang dilag, ganda, pagkamagiliw, pangakit. Sa katutubong pananaw, ang salitang "ganda" ay isang katangian at hindi isang pisikal na anyo ng isang tao.

     Nangangahulugan na ang salitang ganda ay mas malalim pa na kabuluhan sa lenggwahe ng mga katutubong Pilipino bukod sa anyong labas ng isang tao. Binigyang halimbawa din niya dito ang paggamit ng salitang "ganda" sa parehong kasarian ng tao, lalaki man o babae. Dahil ang ganda ay hindi isang anyong pisikal na madalas idinidikit sa mga babae, sa katutubong pag-iisip ng mga Pilipino, ang ganda ay isang likas na katangian na pwedeng taglayin ng parehong kasarian.

       Kabaligtaran nama sa naunang pananaw, ang sosyolohikal na pananaw ay mas modernong paggamit sa salitang "ganda." Ang salitang ito ay nagagamit lamang sa mga kababaihan na sa kalaunan ay nagiging isa ng porma ng pangaabuso at eksploytasyon. Dito na papasok ang pagtingin sa mga pagandahan na ang pamantayan ay ang walang katumbas na ganda ng pisikal na kaanyuan ng mga babae. Imbes na ito ay katangian, ito ay naging termino na ibig kahulugan ay magpaganda na ginagamit ang mga produktong pampaganda katulad ng make-up, lipstick, at iba pa.



      Ang kanluraning konsepto ng ganda ay naayon sa pisikal na anyo na hindi nababago katulad ng kulay, katawan, taas, haba ng biyas, at iba pa. Ang ganda ay nakikita na sa ganda ng mukha at ganda ng hubog ng katawan. Hinalimbawa ni Guiuan dito ay ang kanlurang laruan na si Barbie, na siyang naging modelo upang ipakita na ang "ganda" ay nakikita lamang sa labas at hindi sa loob.

      Sa huli, ang pagandahan ay naging isa ng patimpalak ng kasalanan. Ang mga babaeng kalahok ay isa ng mga bagay na inaabuso. Tinitignan ang kanilang pagkapanalo sa taglay niyang kagandahang pisikal at magandang kurba ng katawan. Ang kapitalistang lipunan ay tumutulong na mas mapasama pa ang salitang ganda sa mga isipan ng mga Pilipino. Natatak sa ating mga isip na ang ganda ay isang anyo at hindi isang katangian.

      Kaya nagkakaroon ng masamang imahe ang mga kababaihan dahil nagiging mga sexual objects sila sa patingin ng mga tao. Isang malawakang prostitusyon ang nagaganap kung titignan. Ang ganda ay nakonteksto sa pananaw na hindi talaga nangaling sa atin, kundi nangaling sa labas.Naging malinaw na ang ganda ay nasusukat sa kung gaano kaaya ang iyong itsura at pangangatawan sa mata ng tao. Mas napangibabawan na niya ang kahulugan na ang ganda ay isang natural na katangian ng tao at isang biyaya at hindi kasalanan.
Posted in | 0 Comments »

Mall at Kultura

by Orestes C. Magdaraog III
       Ang mall ay hindi lamang isang venue para sa libangan ng mga tao. Higit sa lahat, ito ay maaring maging isang salamin din ng kanilang mga kultura. Mula umaga hanggang gabi, iba't ibang mga tao ang dumaragsa sa lugar na ito upang paglipasan ng kanilang mga oras. Sa pagkukumpara ng dalawang mall, makikita natin ang iba't ibang kultura ng tao. Dalawang mall na aking napili ay ang Ever Gotesco Grand Central sa Caloocan at ang SM Manila sa Maynila.



       Sariwa pa sa mga balita kung paano tinupok ng apoy ang buong establisyimento ng Grand Central. Nakakalungkot dahil isa ito sa pinakadinaragsang tao sa Caloocan. Ako ay lumaki sa Quezon City sa may area ng Balintawak at ilang sakayan lang ang pagpunta namin sa Grand Central. Halos araw-araw ay wala akong mintis sa pagpunta dito. Sa Caloocan, ang Grand Central ay bahagi na ng kanilang buhay kaya nakakalungkot na nasunog na ito.


      Ganoon pa man, kahit na sunog na ito, buhay na buhay pa rin sa aking isipan kung anong klaseng kultura ang matatagpuan dito. Dito na ako lumaki, pagkatapos magsimba sa may Our Lady of Grace Parish ay halos lahat ay derecho na sa Grand Central upang kumain, magpalamig, at mamili ng mumurahing pagkain sa mga kainan. Sobrang tagal na nito at walang masyadong pagbabago o renovation ang isinagawa para ito ay mapaganda. Lumang luma na talaga ang istraktura at kung titignan sa loob ay mukhang napapabayaan na rin ng bahagya.


      Isang mall na bukas sa masa ang Grand Central. Kung gusto mong magpasosyal sa pagpunta sa mall, hindi ang Grand Central ang magandang lugar para sa iyo. Sa labas pa lang ng mall, ang makikita mo na ang mga nagtitinda ng mga streetfoods at mga karinderia. Sa may Monumento, malimit ay trapik lagi at hindi mahulugang karayom ang dami ng tao.




      Pagpasok mo sa loob, parang mga nasa bahay lang ang mga tao kung titignan ang kanilang pananamit. Talagang mall ng masa ang Grand Central. Ang daming mga nakatsinelas kaya sa mga nakasapatos at rubber shoes. Hindi na nakakagulat kung sando at shorts lang ang uniporme ng mga namamayal dito. Sa mga bilihan, ang daming mga nagbebenta ng mga second hand na mga cellphone. Nagkalat din ang mga nagtitinda ng mga bagsak presyo ng mga damit, at karamihan pa ay mga peke katulad ng mga rubber shoes at mga bags na sa itsura pa lang ay mukhang sirain na.

      Kung ikukumpara mo naman ang Grand Central sa SM branch sa Maynila, ang layo ng pagkakaiba. Sa SM Manila madali kong masasabi na ito ay mall ng mga estudyante at mga may kaya sa buhay. Mararamdaman mo talaga na ligtas ka dahil malawak ang mall at maliwanag kumapara sa Grand Central na masikip at medyo malimlim. Sa SM Manila sa labas pa lang ay makikita muna ang mga estudyanteng nakauniporme pa na namamasyal pagkatapos ng kanilang klase.

 


        Ang Maynila bilang kapital na lungsod ng maynila at sentro ng komersyo, di na nakakagulat na ganoon din kaganda ang kulturang nabubuo sa loob ng SM Manila. Mararamdaman mo ang ambience ng Maynila sa loob ng mall. Napakaganda a tnapakalinis tignan. Lahat ay nakaporma at napakaayos malayong malayo sa mga nagmamall sa Grand Central.



       Sa mga pagbibilhan, ang layo ng agwat ng mga tindahan sa SM sa Grand Central. Sa  pasukan ng SM bubungad na sayo ang Starbucks na pinagpipiyestahan ng mga taong nagbabayad ng malaking halaga para lamang sa mainit na higop ng kape. Ang daming mga establisyimentong nagtitinda ng mga mahal na branded na mga damit, relo, at mga kainan. Butas agad ang bulsa mo sa pamamasyal sa ganitong klase ng mall.

     Sa pagtatapos, makikita na sa pagkukumpara ng mall makikita mo ang ibang kulturang nabubuo ng mga tao dito. Epekto na siguro ang lugar ng mall at ang mga uri ng antas ng taong dumaragsa dito ang mapapansing kultura. Sa pagkukumpara, mahahati mo agad na iba ang antas ng mga tao sa parehong mall. Presyo ng kainan at bilihin, mga pananamit, ang istruktura, at iba pa, ay mga kapansin-pansin na mga bagay upang malaman mo ang kultura na nabubuhay sa loob ng mall.
Posted in | 0 Comments »

Critical Commentary: Western Theories

by Orestes C. Magdaraog III
       Bago pa man umusbong ang lahat sa mundo, aminado naman ako na karamihan sa mga ideya at konseptong nabuo sa kasalukuyan at maging sa mga nagdaang panahon ay nagugat sa kanluran. May mga pagtatangka na baguhin ang mga bagay na parang institusyon na sa lipunan, at dito mismo umusbong ang mga teoryang nagnanais na baguhin ang mga nakasanayan na dahil sa hindi na ito akma sa kasalukuyang panahon. Ilan sa mga ito ay naging napakaradikal na pagbabago ang gustong makamit.

        May teorya na naglalayon na basagin ang tradisyunal na pagkakategorya na ang kasarian ng babae sa mga lalaki at ang iba pang mga kasarian katulad ng mga homosexuals, transgender, at bisexuals na naghahanap ng pagkakakilanlan bilang mga kasarian din ng tao at hindi mga abnormal na kasarian. May teorya naman na humihikayat na buksan ang mga kaisapan ng mga tao laban sa epekto ng midya sa ating lipunan katulad ng Frankfurt School at Birmingham School. May teorya din na lumalayon na baguhin ang mga pananaw ng modernong panahon at isentro ang sarili na siyang layunin ng post-modernong pananaw. At mayroon ding teorya na nagbibigay ng puwersa sa mga minorya katulad ng nilalakad na pag-aaral ng mga Pranses.

        Sa kabuuan, isang malaking misyon ng mga teoryang ito na kwesttyunin ang mga bagay na bumubuo na sa lipunan. Mga konserbatibong bagay na sa karamihan ay parang siya ng tradisyon at tamang paniniwala. Ang hindi sumunod sa nakasanayan ng mga bagay ay matatawag na kakaiba at nagiging dahilan ng mga diskriminasyon at hindi patas na pagtrato.

         Ang mga teoryang kanluranin na ito ay malayang binibigyan tayo ng makabagong kaisipan na maging bukas, liberal, at kritikal sa mga bagay na nakikita ng ating mga mata, sa mga paniniwalang isinubo sa atin ng lipunan, at sa mga tradisyon na syang nakasanayan na. Hindi mali ang sumaway sa daloy ng tubig at panahon. Ang maging iba ay hindi isang pagkakamali, bagkus ito ay ising paraan ng pagtingin sa mundong nagbabago sa paglipas ng panahon. Napapanahon na magbago tayo ng mga pananaw at maging malayang bukas sa mga isyung kinakaharap ng ating lipunan.

        Itinuro ng kultural na marxismo ng Frankfurt School na kung paano ang isang mdiya, bilang isang instrumento ng konsumerismo, ay naglalason sa kaisipan ng mga taong naging mekanikal na ang paraan ng pagiisip. Mukhang sa panahon ngayon, ang kapitalismo ay buhay na buhay pa rin at hindi lang sa larangan ng ekonomiya ito namamalagi. Sa pangaraw-araw na buhay natin, sa ating mga kultural na gawain, napasukan na ito ng kapitalismo. 


         Ang mga tinatawag na culture industry ng mga pangunahinng miyembro ng tanyag na Frankfurt school ay ang mga paraan ng kapitalismo na hubugin ang mga kaisipan ng mga tao na maging uto-uto, sunod-sunuran, mababaw, o kaya hindi nag-iisip. Ang midya ang isang malaking halimbawa kung paano ang isang indibiduwal ay napapailalim sa impluwensya ng kapitalismo at sa huli ay nagiging isang produkto na nito.

        Sa pagsasatuwid ng baluktot na kaisipan na ito dulot ng midya at iba pang paraan ng kapitalism sa panahon ngayon tulad ng radyo, dyaryo, at iba pa, layunin ng mga miyembro ng Frankfurt School na lumikha ng teoryang cultural marxism ay liwanagin ang mga kaisipan ng mga tao na maging isang kritikal na tao. Hindi dapat tayo naniniwala sa kung ano man ang ipalabas sa mga midya. Tayo ay dapat na maging skeptikal sa lahat ng mga bagay dahil kung hindi tayo rin ang magiging mga mekanikal na tao na kontrolado ng mga nakakalason na mga iba't ibang anyo ng kapitalismo, katulad na rin ng tingin ni Marx sa mga mangagawang inaabuso ng mga naghaharing uri sa lipunan.

        Sa usaping kultura, hindi maaring mawala sa sakop na ito ang pag-aaral ng seksuwalidad at gender. Dahil sa hindi patas na pagtrato at pagtingin sa mga iba pang kasarian partikular na sa mga kababaihan at ang mga miyembro ng makulay na LGBT community, naging imperatib na sa mga grupong ito na lumikha ng teorya na magsasalba sa kanila sa mga opresyon at diskriminasyong kanilang dinadanas sa isang mundo na mukhang pinaghaharian ng mga kalalakihan.

         Ang patriyarkal na mundo ang pangunahing dahilan kung bakit ang mga babae ay naisasantabi at ang mga iba pang kasarian na hindi kabilang sa tinatawag na male-female dichotomy at gender differentiation ay napagmamalupitan ng mapangmatang lipunan sa kanilang hindi pagbilang sa tradisyunal na mga kasarian na tinakda ng lipunan at maging ng diyos.

Bukod sa mga babae, ang mga miyembro ng mga LGBT society ay ganon din dapat ang maging pagtanaw sa mga kababaihan. Maging sila ay nakakaranas ng diskrimanasyon ng dahil sa hindi pagtangap ng kanilang mga kasarian na labas sa kung dikotomiya ng lalaki at babae. Sila ay mga espesyal na mga tao na nagnanais na makilala rin ng lipunan at hindi turingan na mga salot at kakaiba.

          Wala sa gender kung baga ang pagkatao ng isang tao. Lahat tayo ay pantay-pantay kaya nararapat na bigyan natin ng sapat na respeto ang mga tao kung ano man ang kanyang gender.
      
            Marahil isa na sa pinakamalawak na kanluraning teoryang kritikal ang postmodernismo. Kung titignan, mukhang isang buong bagong panahon ang ninanais nitong masakop sa pagdidiskurso ng kultura. Isang partikular na tinutuligsa nito ay ang mga bagay na naging kakabit na ng pagsasalarawan na kung ang ano ang moderno. Moderno sa istriktong salita na ito na ang mga nakatatak sa mga isipan ng mga tao at mga tradisyunal na kaalaman na masasabi natin na tanggap na sa lipunan.

      Sa modernong pagdidiskurso, hindi na ito hiwalay sa mga katangian ng siyensya. Bilang produkto ng enlightenment period at scientific revolution, ang modernismo mo ay nangangailangan  ng isang lohikal, eksakto, positibo, at totoo na produkto ng pag-aaral. Dapat ito ay napapatunayan na gamit ang  metodolohiya ng siyensya.

       Sa maikling salita, ang postmodernismo, bilang isang pagaaklas na baguhin ang mga istrukturang ito na nilikha na ng modernong panahon, ay naglalayon na idekontruksyon ang mga porma o istrukturang nakatatak na sa ating lipunan. Napakaradikal na paglaban ang pinapakita ng postmodernong tao dahil mula sa zeyro ay susubukin niyang sirain ang pinakapundasyon na ng istruturka at sikapin na baguhin ito na aayon sa kanyang pananaw.





Posted in | 0 Comments »

The beauty, the brain, and the breast: A cultural criticism of the colonization of women images in Philippine pageants

Linggo, Marso 25, 2012 by Orestes C. Magdaraog III


Introduction


             Not only are Filipinos so affectionate in playing in the realms of basketball courts; beauty pageants are also an inexplicable pastime of us. As such, there are three recognized major Philippine beauty searches: Binibining Pilipinas, Miss Philippines Earth, and the Mutya ng Pilipinas, all are specially organized to determine our country’s representatives to the wide-array of international beauty competitions abroad. This includes the most favorite ones of the Filipinos: the Miss Universe pageant, Miss World, Miss International, Miss Asia Pacific, and Miss Earth (Capili, 2003, 149).

            These brands of beauty pageants—local and international—are all one in the same trend. Beauty contest vary from place to place. However, similarities are seen because these contests showcase values concept and behavior that exist at the center of a group’s sense of it and exhibit values of morality, gender, and place. The beauty contest stage, through media, is where all of these activities and diversity are observed, and are made public and visible.

            In discussing my thesis in this paper, it is pretty much convenient and reader-friendly to delimit the topic into one Philippine pageant that I shall later on attack with criticisms about its cultural configuration in Philippine pop culture. Binibining Pilipinas pageant is undeniably the largest and most prestigious nationwide search for the most beautiful Filipina women in the country, thus I decided to go for this one. The Binibining Pilipinas (2011) is a fund-raising activity that donates to the charitable institutions in the country. It also distributes aid to the victim of natural disasters and supports livelihood projects for poor women.


Beauty contest: a colonial agent of women representation

            Times have changed, and as every year is added to the history of Binibining Pilipinas pageant, significant developments are seen. From the conservative gowns to the skimpy swimsuits and bikinis to the backless and tube gowns, this pageant hugely contributed and initiated the present trends in fashion and lifestyles of many Filipino people.(Capili, 2003, 141) Not surprising enough to say the least, in this pageant, the purity of being Filipina beauty is never the topnotch in this search for beauty. In its entirety, The Binibining Pilipinas spawned different standards of beauty and partly because of this reason why there are controversies and issues regarding contests and the contestants.

            I already gave hints (the word colonization in the title; the foreign management of Binibining Pilipinas) on how this paper will delve its studies, that is, a well-researched review of the colonization of women images in Philippine pageants. One may have already suspected that this paper will take its study on the plight of sexist representation of women in pageants: treating women as an object of entertainment; male deciding the worth of women on the basis of her beauty; judged by the panel of judges; the display of skins and the other demeaning heights that may have oppressed, as to most people, women. It is on these issues that pageant fans and feminists collide.

            Unfortunately, I will not go that way. Instead, I will take a very different dimension in criticizing women images in this annual competition of Binibining Pilipinas. I will not fill in the shoe of a radical feminist in discussing beauty pageants. Radical feminists “oppose beauty pageants because they allegedly treat women as commodities and perpetuate their image as sex objects.” (Fernando, 2007) I do not see pageants as oppressive to women as they were said to be projected as sex objects to be ogled by men. Rather, “the pageant showcases a liberal feminist conception of woman as a man’s intellectual equal, capable of independent rational thought and moral deliberation.” (Fernando, 2007) In my personal opinion, there is nothing wrong in parading one’s beauty. The beauty of feminity should not be considered as a liability, but as an asset. Contestants of these pageants are proud to be women and are unafraid to express it to the world.

            Thus, in this paper, I will argue that beauty pageants, in the example of Binibining Pilipinas in particular, are used as a colonial agent in redefining the cultural thought of the Filipino People, who are gullible to such kind of popular culture, about women images. In this post-colonial time, Filipinos are still hooked up with the westernized commodifcation of all things—especially in pop culture. The current setup of our popular culture  is still under the sphere of influence of the American culture. By properly framing the study of the paper, I partitioned my arguments into three that will prove my thesis statement I just said sentences away from here: (1) the very defilipinized concept of beauty; (2) the preference of the English language in pageants; (3) and the westernized conception of body image among Filipina women.

A defilipinized Filipina beauty?

            In a country where people are pretty much diverse in terms of their racial affinity, perception of what is beautiful in beauty pageants is paralleled to the idealization of white, i.e.: light skin. Obviously, among Filipino people, light skin is the epitome of feminine beauty. As a result of colonization and the mass media of Europe, the majority of Filipinas to be considered beautiful have been light-skinned. (Hall, 2006, 57) In the aftermath, light skin color evolved as the Filipino standard of beauty; however, the impact of that standard on Filipinas has sustained a void in the esteem of those who are dark-skinned. Beauty, poise, and overall appeal were associated with their lighter skin.

            In the past Binibining Pilipinas editions, audience applauded for the fairest maiden of all the contestants. There had been an adverse antagonism against those contestants who possessed the true Filipino color. Though there was still handful of Filipina beauties that ended up snatching the crowns, nonetheless, the ideal beauty queen for the Filipinos is one that almost looks like westernized in both facial and skin features. Subsequently, it is the “stigmatization of dark skin and the idealization of light skin that has made the difference in what Filipinos prefer in self, and/or potential standards of beauty.” (Hall, 2006, 56) Why must the Filipino color burden the name-calling of the word “exotic”? And the white skin color as beautiful? A great effect of the colonial aggression of the past western occupations already yielded its effect even at the farthest as the Filipinos' perception of beauty.

            When Venus Raj won the Binibining Pilipinas Universe 2010 title, she was neither a real queen so to speak since she had this dusky look that is far to be called a queen. She is an exotic Filipina looking queen. When juxtaposed to her co-winner, BBP-International 2010 Krista Kleiner, Venus' beauty features are perceived to be less feminine.  Thus, “as per the Western ideal, light skin is feminine, i.e. “beautiful,” because dark skin is masculine.” (Hall, 2006, 56) Krista Kleiner is bi-racial, Filipino-American to be exact. Though Venus is also half-Indian of decent, her racial beauty is still not an appetizer for the Filipinos, because western or Caucasian looking ladies are the only real beauties that register to the colonial mindset of the Filipino people.

            Venus, in her interview in the show, Bottomline of Boy Abunda (2010), confessed her life prior to becoming a beauty queen. Her exact words read as, “nung bata ako, lagi ako tinutukso na ang panget panget ko kasi ang itim-itim ko, sobrang kulot pa ng buhok ko non, at ang haba-haba ng leeg ko.” From the mouth of the queen herself, having dark skin color is not a facet of beauty. “The plainliness and ugliness, however are not inborn; they are culturally born, nurtured by shame culture that worships literary modes of beauty.” (Holmberg, 1998, 157) The concept of beauty, indeed, is only culturally nurtured. In case for the Filipino people, we are colonially cultured. Thus in a former colony like our country where light-skinned people are more preferred, the real native color in and of itself is seen as a sign of grotesque taking for example the Binibining Pilipinas winner, Venus Raj.

            A former judge of Binibining Pilipinas 2009, Richard Gomez, exposed in his blog his thoughts and reviews about the pageant and choosing the winners. He said, “scoring the beauty of face was the first portion done as they come out and introduce themselves. This was the part where they shout their names and where they come from. Once done, the tabulators will ask for our scoresheets and tabulate that portion only.” (Gomez, 2009) One more interesting note here is how the type of beauty (i.e. mestiza-looking; morena beauty) is being classified to which of which international pageants the winners will be competing. Richard Gomez continues:
            “We were asked to go back to the briefing room to deliberate on who will be crowned as Bb. Pilipinas-World and Bb. Pilipinas-International because their scores were tied at 90.83. The primary consideration in choosing a winner for the both titles was where the location of their respective pageants would be held.
             Ms. International will be held in Japan this year and according to beauty pageant stats, judges from that part of the world have favored mestizas and that was the reason why Melody Gersbach was chosen. Ms. World pageant, on the other hand, will be held in Bahamas, so, a morena girl will have to be put in place, Ms. Marie Ann Umali.” (Gomez, 2009)
            True enough, in choosing the winner of Binibining Pilipinas, her beauty must suffice the international standard of beauty. Can the contestants just be judged on their own merits? Not on what type of beauty they possess just so to conform the international appeal? As a function of Western Beauty standards, “light skin has been consistently portrayed as beautiful, as if dark skin were not. In the aftermath is a belief that the only attractive women to be found in the Philippines and elsewhere, are influenced by Western Domination and extend beyond the various categories of race to include hair texture, eye-shape, and body type.” (Hall, 2006, 90)

The “miseducated” beauty queens

            Perhaps the most terrorizing part of the Binibining Pilipinas pageant is the interview or the question and answer portion. It is when the selected group of candidates is drawn to pick up one question and is given ample time to articulate all their thoughts. Some delivered great answers; some fumbled with their answers. The cause of that inarticulateness lies in their proficiency of the colonial language: the English. A nationalist historian, Renato Constantino said that:

          “Language is a tool of the thinking process. Through language, thought develops, and the development of thought leads to further development of language. But when a language becomes a barrier of thought, the thinking process is impeded or retarded and we have the resultant cultural stagnation.” (Constantino, 14)

            Language is our expression of our thoughts, and speaking in the foreign language that inhibits our thoughts to get expressed results to inarticulateness. There had been a great debate whether it is English or Filipino in considering the medium of instruction used in schools. In the same way, beauty pageants like the Binibining Pilipinas also practices the “miseducation” of the Filipino people, particularly women.

            In Constantino’s term, miseducation should not be construed as a term relating to unprofessional or totally out-of school people. Rather they are people who finished education but in an unfilipino way (illustrated by the prefix mis). They are the product of the colonial upbringing of our education. Surely most contestants who joined this pageant are miseducated. By just taking a quick browse in the interview portion of the past editions, all contestants answered their questions in the foreign language.

            A perfect example of this is the very controversial question and answer moment of Janina San Miguel in Binibining Pilipinas 2008. In the question and answer in that year’s pageant (2008), a female judge asked the contestant what role her family had played in her preparation in the contest. Janina started first with a confident introduction earlier but in the question proper, she answered:

“Well my family’s role for me is so important because there was the, they was the one whose very, ha-ha; oh I’m so sorry. Ah my family, my family, oh my God, I’m, okay. I’m so sorry; I, I told you that I’m so confident; ah wait, ha-ha-ha-ha-ha-ha, uhm, sorry guys because this was really my first pageant ever, Because I’m only 17 years old, and I did not expect that I came from, I came from one of the top 10; uhm so, but I said that my family is the most important persons in my life. Thank you.”

              This was very terrifying for the candidate to swallow after messing up her interview. On the other hand, this piled a laughing stock among the audience who thought of her answer as unintelligent for a beauty queen. The host Paolo Bediones (2008) already preempted her to that she can speak in Filipino as he already noticed that the candidate was already feeling uncomfortable in answering in English. Her flawed grammar and petrifying pronunciations in English reflected the rest of the Filipinos who also experience the same way in using the colonial language.

           A lawmaker has filed a bill seeking to reinforce English as the medium of instruction in all school levels after the contestant spoke in fractured English during the beauty pageant aired on television. Cebu Rep. Eduardo Gullas, an educator whose family owns  one of the oldest schools in his province, was annoyed by the 17-year-old beauty queen’s reply during the pageant’s question and answer portion. (Ronda, 2008) “Her sensational failure to answer a simple question in straight English betrays the fading competence of a growing number of young Filipinos in the world’s lingua franca,"  he said.

            In last year’s Miss Universe pageant (2010), our delegate, Venus Raj, a Binibining Pilipinas winner, also made a "major major" mistake in the Q and A portion of the international battle of beauties. She was asked what is one mistake that she had done in her life and what did she do to make it right. Her reply (2010):

         "You know what, Sir, in my 22 years of existence, I can say that there's nothing major, major problem that I've done in my life because I'm very confident with my family, with the love that they are giving to me. So thank you so much that I'm here. Thank you, thank you so much!"

            After answering that question, her answer was counted as the one big mistake that she had done in her life as it cost her to win the Miss Universe crown. Had she brought an interpreter and answered in the most comfortable language, let us say Filipino, she would have won the crown or placed a better runner up finish.

            The question is: is speaking English a measurement of one’s intellectual capacity or rather incapacity? Why must our Filipina beauty queens always speak in the foreign tongue not in their mother or native language. Pageants like this when shown on television reinforce the brainwashing of the former colonial ruler that defilipinized most of our people. English is preferred in all quadrants of the Philippine society. This, in turn, has resulted to the Filipino language’s loss of prestige and recognition as the truly national language of the country.

           People are not only disoriented by their colonial education but also by what the Americanized popular culture showed on television. “Our national language is practically neglected. It should be one of the main pillars of an independent country.” (Constantino, 14) In analogous to the previous quotation, only when beauty pageants realize that a Filipina beauty queen must personify a true nationalist perspective such as speaking or answering in Filipino can people or audience be free from colonial manipulation. Otherwise, these miseducated queens are being used as a representation of a fractured colonial mentality.

The westernized body image

            It is a less surprise fact anymore that the body image that Filipinos adapt is also influenced with the frame of the western body. Looking sexy is one major criterion that a beauty queen should have in order to take a breeze in winning the pageant. Richard Gomez (2009) once more showed in his blog the criteria of judging the Binibining Pilipinas candidates: Body figure and Poise are both comprised of 20 percent respectively. Hence, it is almost a half of your chances of winning if you have a perfect body figure and the right number combination of body statistics.

            It need not be said anymore that the local pageants here are influenced with the trend of international pageants. Thus, swimsuit round always has its presence in the show. Radical feminists, however, contest that “they are criticized for their focus on sexual desire, since the swimsuits are considered the most important part of the contest…The phenomenon of swimsuit, it is argued, provokes pornography and undermines the vulnerable sense of sense of sexual worth among women." (Capili, 2003, 154)

            Setting aside the radical supposition of flaunting a woman’s body, why is then a Filipina body a colonial body? Filipina women in beauty pageants conform their body to the western ideal of it. What is more, “bodies are instruments that can be read as texts, through….any activity that the body engages itself allows an outside party to view it and get an understanding or race and social difference. Spectators around the world are reading the bodies of contestants and making an assumption about the nation they are representing. The perfect candidate would fit the ideals of both the world’s notion of beauty and the countries goals that are going to be represented by this candidate.” (Capili, 2003, 118) In brief, the contestants joining the Binibining Pilipinas framed their body figure in compliance to the international standard of the body must be the same 22-inch waistline of Venus Raj when she competed in Miss Universe 2010.

          On the Binibining Pilipinas pageant nights, candidates are expected to compete with one another through various rounds.  They have to do exaggerated poses to reveal their sexiness in the swimsuits. And they have to walk and project regally in their evening gowns. Ideally, the judges choose the best candidate in the contest. That is why there are criteria for judging. (Capili, 2003, 152) These images of westernized Filipina body put a great effect to the audience's perception of their own bodies too. After seeing the battle of body perfection, they can think that “women were expected to have large breasts and perhaps hips. Anyone who does not conform to this body image may be considered plain, if not ugly." (Holmberg, 1998, 156-157) Obesity is now congealed as culturally unnatural. (Capili, 2003, 157)

         In addition, in Binibining Pilipinas, being tall is also a must for the candidates; if not satisfying the height requirement set for the screening, candidates lose their chance of getting past to the competition. Being tall is a western trait. (Hall, 2003, 71) Thus, the candidates that are sent to compete abroad should have towering heights aside from having those curves. In relation to the people who watch and see tall girls battling for the crowns in pageants like the Binibining Pilipinas, an idea can be made that “short people and, particularly, the little people, are subject to aversion by taller people." (Holmberg, 1998, 157) They encounter a sense of shame about it.

        The pageant organization also mandates the candidates that they must suffice all the requirements set for all applicants. In its website (2011), the qualifications are: Single, of good moral character, at least a high school graduate, must be at least 5'5" inches in height, with pleasing personality, and must be a Filipino citizen. It is 5’5” height requirement for those Filipina women who wish to join the pageant. However, in statistics (2007), the average height of Filipina women is only 4’11". A very far shot for the ideal height requirement of the pageant that is set on the western standard. Filipina women are deprived of the chance while only those who are blessed with racial genes can join, mostly bi-racial and multi-racial women.

       Furthermore, one of the best examples of this insistence on the outward beauty of women is put in a teenage fashion called Barbie, a western pornographic toy. (Guiuan, 2003) Out in the market in 1959, just seven years after the unveiling of the Miss Universe, this top-selling toy in the United States is the icon of feminity in consumer society. She is always the perfect fit with her changeable outfits and identities yet her body remained ageless and untouched by age. Had we scaled Barbie to 5’4” (average height of women in the United States), her chest, waist, and hip measurements would have been 32”-17”-28”, clinically anorectic to say the least. As the icon of feminity, she combined perfectly the necessity of consumption to achieve feminity and the appearance of an appropriately gendered body size. Playing with Barbie is not only a training ground for the emergence of womanhood in a girl but also an introduction to all kinds of discriminating knowledge on fashion and taste for social relations and status. (Guiuan, 2119)

         This sociological perspective conveys that the immutable measures for beauty, expressed in the Miss Universe pageant and in the popularity of the Barbie doll, as applied to pagandahan[beauty contest] is demeaning and alien to indigenous Filipino thought. (Guiuan, 2003, 119)  The modern usage of “ganda” [beauty] is very outward and physical, to the effect that it becomes exploitative in a consumerist culture. That to be said, beauty, as synonymous also to the body image, had gone way too physical just so to follow the colonial idealization of women perfection.

A conclusion: in the end, beauty contests are nothing but a weapon of post-colonization

             In brief, it is sufficient enough to conclude that the image of Filipina women, as shown in beauty pageants like the Binibining Pilipinas, as a strand of popular culture, is a fruition of another colonial manipulation to reanimate the Filipino thinking of it. “Those Filipinas who are characterized as dark-skinned are stigmatized as inferior and undesirable.” (Hall, 1998, 167) Other manifestations prove that Western context of beauty can make it exploitative directly to women and girls and indirectly to society. The international pageants like Miss Universe and the illustration of the Barbie doll extol beauty as physically outward. Thus, Filipina women tend to be swayed with the international agenda of being beautiful.  The preference of the English language in pageants also perpetuates the conception that speaking colonial language reflects one intellectual ability and education. In result, Filipinos' neglect of one’s own language. In a year or more, more girls will be crowned in beauty pageants like the Binibining Pilipinas, but there is still a glimpse of hope that beyond those crown and sash, they can still be vigilant to the colonial manifestations of them being Filipina beauty queens.



References

        Binibining Pilipinas. 2011. Available in: http://www.bbpilipinas.com/sub.php?b=faq (accessed on May 14, 2011)

        Capili, Jose Wendell (Ed.) et al. Mabuhay to beauty!: Profiles of beauties and essays on pageants. Quezon City: Miraflores Publishing, Inc., 2003.

        Constantino, Renato. Miseducation of the Filipino People. Available in:  http://images.balanghay.multiply.multiplycontent.com/attachment/0/S05U@QooCHgAAGc5cCE1/Renato%20Constantino%20%20The%20Miseducation%20of%20the%20Filipino.pdf?nmid=310233672 (accessed on May 11, 2011)

         Fernando, Emmanuel. Feminism, Beauty Pageants and the Environment. December 15, 2007. Available in:  http://www.manilatimes.net/national/2007/dec/15/yehey/opinion/20071215opi5.html (accessed on May 10, 2011)

         Gomez, Richard. Binibining Pilipinas Pageant from a judge's perspective. 2009. Available in : http://blogs.pep.ph/richard_gomez/?p=68 (accessed on May 10, 2011)

         Guiuan, Gerardo. “Pagandahan (Beauty Contest): An experience of grace and sin among Filipinos,” Research Journal St. Paul College of Manila 4, (2003): 112-126.

         Hall, Ronald. Bleaching Beauty. Quezon City: Giraffe Books, 2006.

         Holmberg, Carl. Sexualities and Popular Culture. California: Sage Publications, Inc., 1998.

         Janina San Miguel - Binibining Pilipinas 2008 Question and answer portion. 2008.  Available in: http://tagpuan.com/janina-san-miguel-bb-pilipinas-2008-question-and-answer-portion/ (accessed on May 16, 2011)

         Pedroso, Kate. Figure it out. Sunday Inquirer Magazine. April 29, 2007. Available in:http://showbizandstyle.inquirer.net/sim/sim/view/20070429-63082/Figure_it_out (accessed on May 16, 2011)

         Q an A of Venus Raj from the Philippines in Miss Universe 2010. 2010. Available in Youtube: http://www.youtube.com/watch?v=CfcS02rDUjY (accessed on May 16, 2011)

         Ronda, Rainier. “Beauty Queen’s bad English an eye-opener for RP education.” The Philippine Star, March 18, 2008.

         Venus Raj on the Bottomline. 2010. Available in Youtube: http://www.youtube.com/watch?v=XdUpDKBAGmw (accessed on May 16, 2011)

        

Posted in | 0 Comments »

Critical Commentary: Post-Colonial Theory

by Orestes C. Magdaraog III

          Hindi pa naaalis ang mga pilat ng ating kasaysayan na dulot ng mga pagaalipusta ng mga iba't ibang uri ng mga dayuhan na sumakop sa ating bansa. Kahit na sa panahon ng post-kolonisasyon hirap pa rin tayo na putuling ang ating ugnayan sa mga taong labas na sumira sa ating tunay na pagkakakilanlan bilang mga Pilipino. Bilang bukas na sa mga pangyayaring naganap sa ating kasaysayan, halos mulat na ako sa mga istoryang na nagsasalaysay kung gaano inapi, minaliit, at pinahirapan ng mga dayuhan mananakop na ito ang ating mga kababayan. 

          Ang post-kolonyal na teorya ay naglalayon na gisingin ang ating pagkatao bilang mga Pilipino na malaya sa impluwensya ng konolisasyon na pilit na isinusubo ng mga mananakop sa atin. Nais nilang baguhin ang ating mga pagkatao at maging kawangis ng kanilang paraan ng pamumuhay. Ayon sa kanila, ito daw ang sibilisadong pamumuhay. Kung ganon ba ay utang pa natin ang ating magandang buhay dahil idinala nila dito ang kanilang pinagmamalaki nilang mga kultura? 

        Mga Imperialista. Kahit iba't ibang mga lahi ang kanilang pinagmulan, halos lahat sila, mapa-Kastila, Amerikano, Briton, Hapon, o Prances ay mga walang awang mananakop na ang tanging layunin ay sumakop ng iba pang mga mahihinang mga bansa na maari nilang tawaging kanilang kolonya. At sa huli, ay aabusuhin lamang ang mga tao at nanakawin ang mga likas na kayamanan para sa kani-kanilang mga sariling kapakanan. Ang motibo ng pananakop ay pansarili lamang at kabalastugan kung sasabihin nila na hangarin nila na gawing mga sibilisado ang mga tao at pagandahin ang kanilang mga pamumuhay. Talaga naman. Parang ang kabaligtaran naman yata ang naranasan ng mga taong nasakop sa kanilang layunin.

       Sa ilang dantaong pagiging isang kolonya ng tatlong makapangyarihang mananakop, halos nahubaran na tayo ng mga kolonyalistang ito at matagumpay na maalis ang ating tunay na pagkatao. Nakakamangha kung paano minanipula ng mga Amerikano at Kastila ang mga Pilipino para sa kanilang sariling obhektibo. Sa pamamagitan ng edukasyon na kanilang pinagmamalaki, naihubog nila ang mga Pilipnio sa kanilang sariling imahe. Tinuruan daw nila tayo kung paano ang isang maginhawang buhay, magpatakbo ng gobyerno, at maging mas malapit sa panginoon.  Ang mga Amerikano pa ay pinagmamalaki ang dinala nilang konsepto ng demokrasya para maenganyo ang mga Pilipino na umanib sa kanila. Sila daw ang tagapaglipana ng demokrasya sa buong mundo. Naniwala naman tayo.

        Sa mga nakalipas na mga panahon, hindi maitatangi na mukhang matagumpay ang mga kolonyalistang ito na alisin ang pagkapilipino sa atin at maging isang replika lamang ng kanilang lahi. Nakakalungkot dahil hindi man lang nating nagawang maingatan ang ating pagkapilipino. Ginawa nila tayong mga kasunod nila at maging sa neokolonyal na panahon na ito, ayon kay Renato Constantino, isa paring malaking impluwensya ang mga dayuhan, partikular na ang Amerika, sa pakikialam sa ating mga pamumuhay maging sa panahon na tayo ay isa ng ganap na malaya na. 

        Ayon kay Franz Loomba, isa radikal na proseso ang dapat nating gawin upang maging malaya sa kolonisasyon at ang epekto nito sa ating pagkatao. Tinatawag niya itong decolonization, o ang paglilinis ng ating estadong kolonisado. Isiniwalat niya na hindi pa rin nabubura ang linyang iginuhit ng mga kolonyalitang ito na naghahati sa kanila at sa kanilang mga sinakop. Ang epekto nita sa lipunan ay ang rasismo na isang mapanirang sistema kung saan ang mga mabababang uri katulad ng mga nasakop na lahi ay naging isang sabdyek ng diskriminasyon. Aniya, dapat na iwaksi ng mga tao ang mga bagay na dinala ng mga kolonyalista at paglinangin ang mga kulturang totoong sa atin.

        Iba naman ang diskusyon ni Edward Said ukol sa pagdodomina ng mga kolonyalista sa mga nasakop na bansa. Sinabi niya na dapat wakasan na ang mapanirang pagtingin ukol sa Orientalism. Sa ibang salita, pinapaliwanag ni Said na dapat mapaglabanan ng mga taong Silangan na kung saan ay kabilang tayo ang pananaw na tayo ay mas mahina kaysa sa mga taong kanluranin. 

         Hindi makatuwiran na sila ang unang naging sibilisado kaysa sa mga tao na nasa silangan. Tayo ay may sarili ring paraan at sistema ng sibilisasyon na iba sa pamantayan na kanilang urbanidad. Tayo ay may mga kultura, politika, at ekonomikong aktibidad na bago pa man sila dumaong sa ating mga karagatan. Pinaliwanag naman ni Homi Bhabha ang temang hybridization (paghahalo) at mimicry (pangagaya) na nagtatalakay ang mga paraan ng mga nasakop na tangapin ang mga kulturang dinala sa kanila ng mga kolonyalista.

        Laganap na ang epekto ng kolonyalismo sa bansa kahit na ang mga nasakop na mga bansang ito ay tuluyan ng nakamit ang kanilang mga kalayaan. Hindi pa rin maitatangi na pumapasok pa rin ang masamang mga aspeto ng kolonyalismo sa ating pamumuhay. At sa ganito mismong sitwasyon na sinisikap ng teoryang post-kolonyalismo na bigyan ng solusyon ang pagdodomina ng kolonisasyon sa ating lipunan lalo na sa mga bansang nasakop katulad ng bansa nating Pilipinas.

       Para sa akin, isa pa ring malaking balakid ang mapaglabanan ang ganitong suliranin. Hirap pa rin ang Pilipinas na humiwalay sa mga bagay na dinulot ng mga mananakop. Kahit sa mga panahon na ito, ang Amerika ay tinitingala pa ring isang gabay ng Pilipinas kahit na ilang dekada na tayong nagproklema ng ating kalayaan. 


Posted in | 0 Comments »